Doodsangst

Ik schrijf het woord en gelijk veranderd de energie 

Het wordt donker en onheilspellend 

Het voelt onzeker en onveilig 

Ineen gedoken, jezelf steeds kleiner maken

Het liefst wil je onzichtbaar zijn en niet gevonden geworden

Weg kruipend, in elkaar gedoken wachten tot het weggaat

Niet wetend wat de dood je komt brengen

Niet wetend in hoe het zal zijn en waar je heen gaat

Niet wetend of het pijn doet het niet wetende poeh

Ze was nog een klein meisje haar grote ogen van angst, huilend van verdriet, schreeuwend om haar mama, het raakt tot in de ziel.

Ze wilde helemaal niet op deze wereld zijn, ze voelde zich niet welkom en dan had ze ook nog het gevoel anders te zijn dan de rest

Gehoord en gezien worden dat was er niet want ze verstopte zich telkens weer zodat ze onzichtbaar bleef. Dat was haar enige bescherming tegen deze grote angst.

En dan ben je volwassen, je doet je levensprocessen en geeft jezelf de ruimte om te mogen processen en te mogen helen en er steeds meer te mogen zijn ondanks dat je een diep gevoel van binnen hebt dat er nog een klein stukje aanwezig is van deze grote angst.

Je stapt uiteindelijk toch weer in je eigen binnenwereld om ook dit laatste stukje te mogen loslaten, het de ruimte te geven om te transformeren en je nog een inzicht te geven in dat wat is geweest.

Een proces loopt altijd zoals het loopt en soms even op een ander moment dan dat jij graag zou willen en  dan belandt je opnieuw in dit proces van doodsangst, niet in alle rust maar juist op een plek waar alles om je heen leeft, plezier maakt, danst en zingt. Vrienden tegen je zeggen ‘ik hou van jou’!

Tranen volgen, met een gevoel van wat is dit groot…

Je wilt mee doen en deelnemen aan het leven, vrolijk zijn en ook zo genieten en toch kan je niet anders dan eerst ruimte te geven aan de dualiteit om ook je verdriet er te laten zijn

Met cranio kom je bij je diepste verlangens, je voelt er zijn inzichten om dat te transformeren wat de dualiteit je laat zien